Karbonmonoksit El Sıkışması

 

Kendime saygım olmadığı kaç anım var
Kaç kere sevindim yel değirmeninin dönüşüne
Düşüncelerine boğulup ayakları kayanlar
Ölmüş sayılır düşüncüleri ölünce
Sürpriz istemiyorum artık
Tek istediğim anlaşılmak, çocuk olmak
Yine de akşam saati yetişkin olmalı insan
Akşam saati yetişmezse, yetişkinse bile olmaz insan
Filozofun düşüncesinden ibaret de olmamalı bir insan
Normlara uymamalı, kediye süt vermemeli
Ne malum dökmeyeceği bütün hepsini
Özenle koyduğu bütün kahvaltıyı, üstündeki tepsinin
Bunu bilemezdi, kedi muzip hayvandı, bu kadarı bile yeterdi
Ama çok sevimliydi, o çıkardığı tatlı sesleri
Hem o gözleri, özünden kopan bin parça misali
Birden kaygılandığı günleri, yalandığı zamanları özledi
Yetmedi, sahibinin anahtarlarını da çalmıştı
Başka kedilerle uğraşıp yanlış yollara sapmıştı
En sonunda ne oldu bitti kedi kazandı
Ne değiştirmişti ki günün sonunda yine bomboş kaldırıma uzandı
Annesi çok ağlardı, tembihlemişti oysa ki
Uğraşmamayı hayatı görmüş kedilerle, sokaktaki
Ağlaması gereken asıl onlardı, hayat bundan ibaretti
Ağlatmak, insanları üzmek, tek ihtiyaç buydu
Ne kadar böyle olsa da durum, tek ağlayan oydu
Kedi yorgun olduğunu hatırlayıp, uyanmamak üzere derin bir uyku uyudu